Reizen

Het is heel vroeg in de ochtend als de wekker gaat, vier uur, slechts twee uurtjes slapen. Ik druk eindeloos op snoes, maar de tijd tikt onverbiddelijk. Ik scharrel de laatste dingen samen en wandel samen met papa en Judit naar de bus. Het is nog donker buiten, weinig mensen op straat. Maar de luchthaven is druk, alsof het midden in de dag is. N a het inchecken gaan we iets drinken. Papa, Judit en ik. Ook Laura komt ons tegemoet gelopen. Het lijkt me nu nog zo onwezenlijk dat ik binnen veertien uur in het verre Nicaragua zal zijn. De sfeer is gemoedelijk, we praten en lachen. Ik denk weinig aan de reis, altijd als de gedachte toch door mijn hoofd flitst krijg ik een zenuwachtige kriebel en drink ik een melkje dat bestemd is voor in de koffie te doen. De tijd tikt weg. We wandelen naar de gate. Ik sta eindeloos te trappelen om er door te wandelen. Het is raar ik heb het al eens eerder gedaan, afscheid genomen, en voor veel langer. Toch is het zo moeilijk. Mijn gezelschap stimuleert me natuurlijk niet erg om weg te gaan, want we zullen elkaar missen. Uiteindelijk stap ik toch door, na wat knuffels en verborgen tranen. Ik kijk voortdurend om. Na de paspoortcontrole kan ik hen niet meer zien. Mijn hart zit vol barstjes, voor mij een poel vol tranen. Omdat ik hen zal missen, en omdat ik niet weet wat er aan de andere kant zal zijn. Er moet een weg zijn, zodat ik niet in de poel val en verval in eindeloos heimwee. Ik maan mezelf aan om sterk te zijn een afleiding te zoeken, niet te denken. Overal rond mij, gewone mensen zonder iets speciaal, zo weinig emoties, ze lijken allemaal ervaren reizigers. De meneer van de handbagagecontrole roept me terug naar de aarde. Hij vertelt me de regels, zegt wat ik moet doen. Goedgekeurd, verder naar de juiste gate. We mogen meteen het vliegtuig op stappen. Middelgroot. In mijn hoofd zitten mensen die ik zal missen, ik stuur berichten, het laatste voor ik vertrek. Mijn hoofd vol tranen. Terug naar de wereld. Ik zit tussen een gezin in. Ze gaan naar Las Vegas met hun drie jongens. Heel spannend. Zelf vertel ik ook kort mijn verhaal. Het is beter. De veiligheidsprocedure start, ik luister me een half oor,ken het toch al. De motoren beginnen te draaien, het vliegtuig versnelt en komt los van de grond. Mensen maken een kruisteken. Steeds hoger, af en toe kantelend , laat het zijn wangen zien aan de steeds kleiner wordende wereld. De vele formaliteiten en nieuwigheden van de reis leiden me af van andere zorgen. Zoveel controles en procedures voor de veiligheid. Ik word er enkel zenuwachtig en angstiger van. Het vliegtuig waarmee we de oceaan oversteken is groot. Er zijn videoschermpjes. De bediening is grappig, ze maken mopjes in Amerikaans Engels. De reis is lang, ik eet, slaap, kijk film, eet en slaap weer. De reis is lang. In Amerika is het chaos, er zijn eindeloos veel pijlen die wijzen naar allerhande controles, en formulieren die moeten ingevuld worden. Er worden zelfs vingerafdrukken en foto’s genomen. De afstanden zijn lang, de loketten eindeloos. De verdiepen gestapeld in een raadselachtige volgorde. Ik loop veel verloren. Er zijn dikke Amerikanen die plat tegen elkaar praten en staan aan te schuiven om nog wat gefrituurd voedsel achter de kiezen te kunnen steken. Er zijn er ook andere, in andere maten en kleuren. Sinds de vorige vlucht zit de luchtdruk in mijn oren fout. Een man uit Chicaggo praat met mij. Hij is rechter in Arizona en gaat ook naar Nicaragua. We praten een tijdje, maar door de stoppen in mijn oren, is het moeilijk. We moeten lang wachten, maar ik weiger ver rond te wandelen, uit angst te verdwalen en het vliegtuig te missen. Eindelijk het laatste vliegtuig, mijn hoofd barst, heel mijn bioritme in de war. Zo suf. Het is zo koud in het vliegtuig. Rond mij allemaal mensen in het Spaans. Dan weer de controles, bagage. De mijne is er niet. Formulier invullen. Ik wil naar buiten. . Het moet zo prachtig zijn als de wereld open grenzen had zonder eindeloze controles. Oh, en dat we konden verschijnselen en niet verplicht in vliegtuigen moeten reizen om een stukje van de wereld te zien