Ceremonie

Vandaag is het een nationale feestdag. John Chilembwe leider van de kerk PIM (Pofeteres Industries Mission), bond de strijd aan met de Britse bezetter. Op 3maart 1959 werd hij vermoordt. Er vielen veel doden, ook in Nkhata Bay. Er is een grote ceremonie gepland om al die doden te herdenken, er komen allemaal belangrijke mensen. Ik ben niet uitgenodigd maar Mister Ndolo kan iets regelen. Hij doet zijn mooiste kostuum aan. Ik wacht hem op en praat ondertussen met de collega’s. Ik zit in het binnenplaatsje tussen de buitendeur en de tralies van de echte gevangenis. Er is een gevecht geweest tussen twee stoute gevangenen. De cipiers roepen de twee betrokkenen aan de poort. Er wordt geroepen en geschreeuwd. De ene heeft geld gestolen van de andere, ze worden nogal brutaal mee naar buiten gesleurd. Ik hoor wat geroep. Ik wil niet weten wat ze doen. Ik ben bang dat ze geslagen zullen worden. Ze komen na een tijdje terug, stil en ingetogen deze keer. Een van hen is aan het huilen. Ik vraag aan een cipier waarom. Hij vertelt me dat de gevangene iemand vermoord heeft en nu spijt heeft. Onwillekeurig voel ik toch medelijden met hem. Een beetje later komt zijn vrouw met voedsel. Hij huilt nog harder, maar zijn vrouw reageert koeltjes en neemt snel afscheid.
Mister Ndolo is klaar om te vertrekken, helemaal uitgedost in zijn beste plunje, met zijn stokje onder zijn arm. Hij ziet er streng en statig uit. We wandelen naar een grote zaal. Hij regelt een zitplaats voor mij. Overal rond mij staan er vrouwen, sommigen met een baard, uitgedost in kleurige kleren. Ze staan in groepjes bij elkaar. Het zijn allemaal zangkoren van verschillende kerken. Een vrouwelijke collega komt bij me staan, ze heeft een leuke attitude. Ze draagt haar kindje van 1,5 jaar op haar rug gebonden. Ik heb medelijden met haar want ze is een hele tengere vrouw. Ik hou de paraplu als zonnescherm voor haar vast terwijl we luisteren naar een toespraak. Het is heel erg warm . Ik smelt bijna en versta niets van de chichewa toespraak.
Na eindeloos wachten wandelen in grote massa naar het kerkhof om bloemenkransen op de graven te leggen. Onder het gezang van het koor wandelen door het dorp. De vrouwen met kinderen op hun rug. Ik vraag mijn collega cipier of ik het kindje van haar kan overnemen. Ze stemt dankbaar in en doet de chitenge rond het kindje en rond mij en maakt het vast. Het is een zwaar kindje. Ik voel elke beweging die ze maakt. Mijn bewondering voor de vrouwen stijgt met de dag. Ze werken op het veld, gaan naar de markt met massa’s goederen op hun hoofd en met kindjes op hun rug en bij de hand. De mannen zitten langs de kant en zijn meestal aan het praten, af en toe houden ze met een half oog de kindjes in de gaten.
Na wat gebeden en toespraken in een vreemde taal gaan we terug naar de grote zaal voor de echte ceremonie. De zaal zit tjokvol. De belangrijke mensen (ministers en kerkelijke leiders) zitten aan de ene kant in mooiere stoelen, de anderen koorleden en mensen zitten op de grond aan de andere kant. Ik zit bij de belangrijke mensen. Ik ben de enige blanke, ik val altijd op. Soms zijn kindjes uiterst gefascineerd naar mij aan het kijken, alsof ik een heel erg vreemd wezen ben. De ceremonie is heel erg lang, want iedere minister heeft wel iets te zeggen en ieder koor heeft wel iets te zingen. Ik versta er niets van spijtig genoeg, vreemde taal.
Enkele uren later is het eindelijk afgelopen ik ben uitgeput en uitgedroogd.