Franse les

Franse les
Het is warm buiten. De deur van het klaslokaal staat op een kiertje. Binnen is het donker en warm, er komt wat licht door de kleine gaatjes in de muur. Op het binnenplein zitten en hangen de gevangenen. Er hangt een rustige sfeer. Vanuit de kook ruimte komt zwarte damp, gevangenen rennen heen en weer met borden om voedsel te halen. Anderen doen hun afwas aan de kraan. Niemand neemt de moeite om hem toe te draaien. Het water klettert een hele dag door in de goot. Er komen naakte en halfnaakte gevangenen vanuit de douches, nog bezig met zich af te drogen of aan t kleden. Helemaal in het midden onder het afdakje staat de naaimachine, ze wordt zoals steeds druk gebruikt om alle kleren te herstellen. Er staat steeds een groepje gevangenen rond die gefascineerd toekijken hoe de kleermaker zijn werk doet. Soms doen ze ook een schuchtere poging om het eens te proberen. Een beetje verder onder het afdak is er een groepje gevangenen aan het kaarten voor geld en voedsel. Mijn klasje zit vandaag vol, de gevangenen zitten per drie op de banken gepropt, ze kijken afwachtend en nieuwsgierig toe. Op aanvraag van velen heb ik besloten om te starten met Franse les. Ik heb geen lesboek, ik moet alles zelf verzinnen. Ik baseer me een beetje op de Engelse lesboeken. We beginnen met de basis. Ik leer hen een korte dialoog. Bonjour toute le monde. Bonjour madame. Comment allez - vous. ça va bien madame.Comment va tu? Ça va bien, merci. We vertalen alles. Ik laat de gevangenen alles herhalen, luidop om de uitspraak te oefenen. Het is heel leuk om te zien. Ik zeg alles voor en de klas antwoord in koor. Nadien laat ik hen één voor één oefenen. Het is grappig, sommige klanken blijken onmogelijk om uit te spreken, het geeft een heel speciaal accent. Ik probeer hen te motieveren, het is niet erg als ze fouten maken, ze moeten zich veilig voelen. De sfeer moet luchtig blijven. Sommigen durven niet te spreken voor heel de klas, ze oefenen stilletjes binnensmonds. Dat is helemaal ok, ik zou het zelf ook niet durven.
Daarna de dagen van de week, de maanden van het jaar en tellen tot twintig. Ik probeer hen zoveel mogelijk te leren in de les zelf; de uitspraak, de schrijfwijze, de vertaling. Het gaat heel traag, alles is nieuw voor hen. We doen alles in stapjes. Eerst lezen na mij, dan alleen proberen in groep of alleen, dan met afdekken, alleen het Engelse woord laten zien. Het is goed dat ze Engels spreken, zo hebben ze een klein beetje een basis. Sommige dingen zijn gelijkaardig, maar toch gaat het langzaam want sommigen hebben het ook moeilijk met Engels. Maar aan het einde van de eerste les heb ik het gevoel dat ze al een beetje kunnen. Ze zijn zelf heel erg trots. Enkelen komen me vertellen dat ze heel erg blij zijn, nu kunnen ze aan hun kindjes en vrouw iets nieuws leren. Zo lijkt hun tijd in de gevangenis minder leeg. Ik ben blij dat ze het appreciëren. Mijn Franse kennis is beperkt, maar het gaat erom de absolute basis goed aan te leren. Het moet leuk blijven, Frans is een vak waar ze geen examen van hebben, dit geeft me de vrijheid om het tempo en de inhoud samen met hen te bepalen. Na de les zitten we samen en beginnen spontaan te praten, sommigen vertellen over thuis. Hoe lang ze hier nog moeten zitten, wat ze missen en wat het moeilijk maakt. Het is interessant om te horen. Dit is waarom ik gekomen ben, om met de gevangenen te werken.
De volgende dag als ik in het klasje kom zitten er enkele gevangenen te oefenen, ze oefenen het tellen en geven elkaar kleine testjes. Ik ben zo blij om te zien dat ze moeite doen en echt geïnteresseerd zijn. Het tempo ligt heel traag, elke nieuwe les besteed ik de helft van de tijd aan herhalen van de vorige les. Maar ze leren bij. Aangezien ik geen boek heb probeer ik samen met hen een goede volgorde te zoeken. Ze vertellen me wat ze het liefst willen weten. Ik probeer dan zoveel mogelijk structuur te brengen. Her is moeilijk, want soms willen ze dat ik een zin vertaal, maar daarvoor moet ik dan bepaalde grammaticaregeltjes uitleggen. Ik besef dat ik niet heel erg professioneel ben, maar dat hoeft in dit geval niet. Het is ondertussen hun lievelingsvak en ze dringen steeds aan dat ik op tijd begin, zodat ze zoveel mogelijk lestijd hebben. Als ik in de gevangenis binnenkom wordt ik nu ook al begroet in het Frans, het maakt me echt blij. Het is goed zoals het is.